«Արմենպրես». 
–Կասեք, խնդրեմ, որո՞նք են Հայաստանի եւ Ֆրանկոֆոնիայի միջեւ մերձեցման հիմքերը։ 
Էդվարդ Նալբանդյան. 
–Նախեւառաջ, առկա է ֆրանսիական մշակույթի եւ լեզվի հետ կապվածությունը, որն, անշուշտ, իր ազդեցությունն է ունեցել ֆրանկոֆոնիայի մեր ընկալման վրա։
Առկա է նաեւ Հայաստանի եւ Ֆրանսիայի միջեւ պատմականորեն միահյուսված ամուր կապ եւ խորը բարեկամության զգացում, որը մերձեցնում է երկու ժողովուրդներին։ Պատահական չէ, որ Հայաստանի եւ Ֆրանսիայի միջեւ հարաբերությունները բնութագրվում են որպես առանձնաշնորհյալ։
Հայ հասարակության մեջ լայն տարածում ունեցող ֆրանկոֆիլիան ուղեկցվում է ֆրանսիական մշակույթի նկատմամբ հատուկ վերաբերմունքով, որն էլ Հայաստանում ֆրանկոֆոնիայի զարգացման հիմքն է։ Դրան հավասարապես նպաստում է նաեւ այն սերտ կապերի գոյությունը, որոնք առկա են Հայաստանի եւ այնպիսի երկրների միջեւ, ինչպիսիք են Կանադան, Բելգիան, Հունաստանը, Կիպրոսը, Լիբանանը, Եգիպտոսը եւ շատ այլ երկրներ։
Այդ բոլոր դրդապատճառները հիմք են հանդիսացել Հայաստանի եւ Ֆրանկոֆոնիայի մերձեցման համար։
Վերջին երկու տասնամյակների ընթացքում մենք ականատես եղանք Ֆրանկոֆոնիայում տեղի ունեցած վերափոխումներին՝ Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության ստեղծմանը, 1998թ. Բուտրոս Ղալիի ընտրությանը՝ որպես կազմակերպության առաջին գլխավոր քարտուղար։ Այդ վերափոխումները խոսում էին Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության՝ համաշխարհային բեմահարթակում ակտիվ դերակատար հանդես գալու պատրաստակամության մասին։
2000թ. մարդու իրավունքների եւ ժողովրդավարության վերաբերյալ Բամակոյի հռչակագրի ընդունումով Ֆրանկոֆոնիան արտահայտեց իր կամքը համամարդկային նշանակություն ունեցող ուղերձով հանդես գալու վերաբերյալ։
Ֆրանկոֆոնիան համերաշխության եւ համագործակցության կազմակերպություն է, որի շրջանակներում անդամ պետությունները եւ կառավարությունները հավասար հիմունքերով կարող են զարգացնել իրենց հարաբերությունները տնտեսական, քաղաքական, մշակութային եւ առեւտրի ոլորտներում։
Ֆրանկոֆոնիան շարունակում է իր ընդլայնումը նաեւ այն երկրների հաշվին, որտեղ ֆրանսերենը թեեւ պետական լեզու չէ, սակայն մշակութային եւ լեզվական բազմազանությունը դասվում է առաջնահերթությունների շարքում։
–Ո՞րն է Ձեր անձնական ներդրումը Հայաստան–Ֆրանկոֆոնիա հարաբերությունների զագացման գործում։
–1999 թվականից սկսած, զբաղեցնելով Ֆրանսիայում Հայաստանի Հանրապետության դեսպանի պաշտոնը, քայլեր եմ ձեռնարկել Ֆրանկոֆոնիայում Հայաստանի ներգրավվածությունը խթանելու ուղղությամբ։ 2004թ. Ուագադուգուի գագաթնաժողովում Հայաստանը նախ ստացավ դիտորդ երկրի կարգավիճակ։ Հայաստանի կրթական համակարգում ֆրանսերեն լեզվի ամրապնդման եւ Հայաստանում ֆրանկոֆոն կյանքի խթանման ուղղությամբ ձեռնարկված քայլերը նպաստեցին, որ 2008թ. Քվեբեկի (Կանադա) գագաթնաժողովի ժամանակ Հայաստանը Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպությունում ասոցացված անդամի կարգավիճակ ստանա։ 2008թ. ստանձնելով Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնը՝ արդեն նախարարի կարգավիճակով մասնակցեցի Ֆրանկոֆոնիայի այդ գագաթնաժողովին։
–Այդ ժամանակից ի վեր որո՞նք են Հայաստանի եւ Ֆրանկոֆոնիայի միջեւ հարաբերություններում կարեւորագույն իրադարձությունները։
–Ֆրանկոֆոնիայում մեր ներգրավման գործընթացը շարունակվեց, եւ ես ուրախ եմ, որ ներկայումս Հայաստանը Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության լիիրավ անդամ է։
2012թ. Կինշասայի գագաթնաժողովի ժամանակ Հայաստանը դարձավ Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության լիիրավ անդամ, որով հաջողությամբ պսակվեց հանուն Ֆրանկոֆոնիայի եւ նրա հիմնարար արժեքների եւ նպատակների մեր նախաձեռնած գործընթացը։
Հարյուրավոր մշակութային եւ կրթական միջոցառումներով ուղեկցվող Ֆրանկոֆոնիայի օրերը Հայաստանում արդեն մի քանի տարի շարունակ հայկական մշակութային կյանքի կարեւոր իրադարձություններից մեկն են։ Միայն 2015թ. դրան նվիրված շուրջ 450 միջոցառումներ են կազմակերպվել Երեւանում եւ Հայաստանի բոլոր մարզերում։
2012 թ. Հայաստանի եւ Ֆրանկոֆոնիայի միջեւ ստորագրված ֆրանսերեն լեզվի վերաբերյալ համագործակցության համաձայնագիրն ուղղված է ֆրանսերեն լեզվի ուսուցումը մեր կրթական համակարգում եւ ֆրանսերենի դերը մեր համալսարաններում ամրապնդելուն։
Զգալի զարգացում է ապրել Ֆրանկոֆոնիայի շրջանակներում ապակենտրոնացված համագործակցությունը։ Այս համատեքստում նշեմ, որ 2011 թ. Երեւանում տեղի է ունեցել Ֆրանկոֆոն քաղաքապետների միջազգային ասոցիացիայի գլխավոր վեհաժողովը։
Ամրապնդվել են Ֆրանկոֆոնիայի խորհրդարանական վեհաժողովի եւ Հայաստանի խորհրդարանի միջեւ կապերը։ Դրանով մեր համագործակցության մաս դարձավ նաեւ այդքան անհրաժեշտ միջխորհրդարանական հարթակը։ 2014 թվականի հուլիսին Հայաստանի խորհրդարանի անդամակցությունը Ֆրանկոֆոնիայի խորհրդարանական վեհաժողովին՝ լիիրավ անդամի կարգավիճակով, այդ մերձեցման տրամաբանական արդյունքն էր։
Իհարկե, այս բոլոր փաստերը մեր երկրում ֆրանկոֆոնիայի ներկայության ամրապնդման դրսեւորումներ են։
Ավելին, մեր անդամակցությունը Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպությանը հնարավորություն է ընձեռում Հայաստանին՝ զարգացնել հարաբերությունները այդ անդամ պետությունների հետ, մասնավորապես, ամրապնդել կապերն Աֆրիկայի ֆրանկոֆոն երկրների հետ։
Ես ուրախ եմ, որ այսօր Հայաստանը դարձել է Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության ամենաակտիվ անդամներից մեկը։ Այդ առումով կարեւոր է ընդգծել մեզ՝ Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպությանը կապող գործընկերության որակական կողմը։ Հայաստանը լիովին ներգրավված է կազմակերպության տարբեր կառույցների աշխատանքներում։
Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպությունում մեր ներկայացուցիչը՝ դեսպան Քրիստիան Տեր—Ստեփանյանը, ներկայումս նախագահում է Ֆրանկոֆոնիայի մշտական խորհրդի համագործակցության եւ ծրագրավորման հանձնաժողովում։
2015 թ. հոկտեմբերին Հայաստանում Ֆրանկոֆոնիայի նախարարական համաժողովի անցկացումը կարեւոր իրադարձություն է կազմակերպության կյանքում եւ եւս մեկ առիթ՝ հավաստելու մեր հանձնառությունը Ֆրանկոֆոնիային։
Մենք շնորհավորում ենք տիկին Միկայել Ժանին Ֆրանկոֆոնիայի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում ընտրվելու կապակցությամբ։ Փարիզում կայացած մեր առաջին հանդիպման ժամանակ ինձ հնարավորություն ընձեռվեց ընդգծելու Ֆրանկոֆոնիայի գործունեության եւ առաքելության շուրջ մեր պատկերացումների ընդհանրությունը։ Ես վերահաստատեցի մեր աջակցությունը նրա առաքելության իրականացման գործում։ Ես նաեւ շնորհակալություն հայտնեցի նրան ապրիլի 24—ին՝ Հայոց ցեղասպանության 100—րդ տարելիցի կապակցությամբ իր կողմից արված հայտարարության համար։
Դրան հաջորդած հանդիպումների ժամանակ մենք քննարկել ենք նախարարական համաժողովի նախապատրաստական աշխատանքները։ Եվ ես ուրախ եմ, որ նախարարական հանդիպմանը հաջորդելու է գլխավոր քարտուղար տիկին Միկայել Ժանի առաջին պաշտոնական այցելությունը Հայաստան։ 
–Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք հոկտեմբերի 10—ին եւ 11—ին Երեւանում կայանալիք նախարարական համաժողովից։
–Ֆրանկոֆոնիայի 31—րդ նախարարական համաժողովի հանդիսավոր բացումը կկատարվի Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի կողմից։ 
Այս համաժողովը մեզ հնարավորություն կընձեռի մտքեր փոխանակել արդի խնդիրների շուրջ։ Այդ խնդիրների շարքում կենտրոնական տեղ են զբաղեցնում քաղաքական ճգնաժամերը, որոնք չեն շրջանցել նաեւ ֆրանկոֆոն տարածաշրջանը։ Մենք քննարկելու ենք այդ խնդիրները եւ այս համատեքստում վերահաստատելու ենք մեր աջակցությունը Ֆրանկոֆոնիայի գլխավոր քարտուղարի գործադրած ջանքերին՝ աջակցելու ժողովրդավարության եւ կայունության հաստատման ուղիով զարգացող երկրներին։ Օրակարգային են նաեւ փախստականների եւ գաղթականների տեղաշարժի եւ նրանց խոցելի կարգավիճակի հետ կապված խնդիրները, որոնք լուրջ անհանգստություն են առաջացնում։
Այս գործընթացները վերաբերում են ֆրանկոֆոն տարածաշրջանի բազմաթիվ երկրներին։ Այս առնչությամբ ցանկանում եմ նշել, որ Հայաստանը նույնպես զերծ չի մնացել այդ գործընթացներից եւ վերջին ժամանակաշրջանում ընդունել է շուրջ 17000 փախստականներ Սիրիայից։
Նախեւառաջ, մեր պարտականությունն է հարգել փախստականների եւ տեղահանվածների արժանապատվությունը, ինչպես նաեւ երաշխավորել նրանց պաշտպանությունը, ինչն ամրագրված է Սեն Բենիֆասի հռչակագրում։
Մենք նաեւ պարտավոր ենք նպաստել միգրացիոն տեղաշարժերի պատճառ հանդիսացող գործոնների նվազմանը։
Հաշվի առնելով, որ այդ գաղթականների մեծ մասը զինված հակամարտությունների գոտիներից են գալիս, անշուշտ, մեզ համար առաջնահերթություն պետք է դառնա այդ տարածաշրջաններում անվտանգության, կայունության վերականգնումը։
Ի վերջո, առկա է ահաբեկչության չարիքը՝ հանձինս Դաեշի եւ ահաբեկչական այլ խմբերի, որոնք սպառնում են քաղաքակիրթ աշխարհին։ Անհրաժեշտ է անողոք պայքար մղել այս չարիքի դեմ։
Սրանք են այն մարտահրավերները, որոնց մենք առերեսվում ենք, եւ որոնց շուրջ Ֆրանկոֆոնիան պետք է շարունակի մշակել իր դիրքորոշումները եւ առաջարկի լուծումներ՝ իր միջազգային գործընկերների հետ համատեղ։
Անշուշտ, այս խնդիրները առանցքային տեղ են զբաղեցնելու Երեւանում կայանալիք նախարարական համաժողովի քննարկումներում։
Հուսով եմ նաեւ, որ նախարարները կարծարծեն հասարակություններում առկա ատելության եւ այլատյացության մթնոլորտի դրսեւորումների դեմ պայքարը։ Նման միջավայրն է ստեղծում այն երեւույթները, որոնց ես արդեն անդրադարձա։ Սա եւս մարտահրավեր է, որին պետք է արձագանքել։ Հակառակ դեպքում, դա կարող է անխուսափելի, ողբերգական հետեւանքներ ունենալ։
Այս տարի Հայոց ցեղասպանության հարյուրերորդ տարելիցը մեզ առավել քան երբեւէ մատնացույց է անում մարդկության դեմ հանցագործությունների կանխարգելման ուղղությամբ միջոցներ ձեռնարկելու անհրաժեշտությունը։
Մեզ համար մեծ կարեւորություն ունեցող մյուս առանցքային հարցը, որը նույնպես ընդգրկված է օրակարգում, վերաբերում է կլիմայական փոփոխությունների դեմ պայքարին, որին նվիրված է լինելու նոյեմբերի վերջին Փարիզում կայանալիք՝ կլիմայական հարցերին նվիրված գագաթնաժողովը։
Այս առումով կցանկանայի արժեւորել Ֆրանկոֆոնիայում Սենեգալի նախագահության կողմից սեպտեմբերի 28—ին Նյու Յորքում այդ հարցերին նվիրված բարձր մակարդակի հանդիպումը, որը տեղի ունեցավ Սենեգալի Հանրապետության նախագահ պարոն Մակի Սալի բարձր հովանու ներքո։
Երեւանում կայանալիք Ֆրանկոֆոնիայի նախարարական համաժողովին՝ Ֆրանսիայի եւ Մադագասկարի հետ համատեղ, մենք այս կապակցությամբ համապատասխան նախաձեռնությամբ ենք հանդես գալու։
Այս ամենը վկայում է ֆրանկոֆոն պետությունների համախմբման մասին, որն էլ համաժողովի հաջողության գրավականն է։ 
–Կարո՞ղ եք ներկայացնել Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպության դիրքորոշումը մեր տարածաշրջանի հիմնահարցերի վերաբերյալ։
–Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը մշտապես ուշադրության կենտրոնում է։
Այս առումով կարեւոր է անդրադառնալ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության վերջին զարգացումներին եւ մեր մտահոգությունը հայտնել Ադրբեջանի կողմից հրադադարի խախտումների առնչությամբ, որոնք բազմաթիվ զոհերի պատճառ են դարձել։ Մենք խստորեն դատապարտում ենք իրավիճակի նմանօրինակ սրումը։
Ադրբեջանի կողմից համակարտության կարգավորման վերաբերյալ Մինսկի խմբի համանախագահների առաջարկությունների շարունակական մերժումը, կանխամտածված ռազմական սադրանքների հաճախակիացումը, հրադադարի խախտումների հետաքննության մեխանիզմի ստեղծման վերաբերյալ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների առաջարկության մերժումը վկայում են իրավիճակի սրման համար Ադրբեջանի կրած պատասխանատվության մասին։ Բաքուն խոչընդոտում է այս խնդրի խաղաղ կարգավորման ուղղությամբ միջազգային հանրության ջանքերը։
Հայաստանը շարունակում է կառուցողական կերպով ներգրավված մնալ բանակցային գործընթացում եւ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի երեք համանախագահների հետ միասին շարունակում է ջանքերը՝ ուղղված խնդրի բացառապես խաղաղ կարգավորմանը։
Դակարում Ֆրանկոֆոնիայի գագաթնաժողովի ժամանակ անդամ պետությունների եւ կառավարությունների ղեկավարները իրենց անվերապահ աջակցությունը հայտնեցին ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների՝ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ջանքերին։
Նրանք նաեւ կոչ են արեցին հակամարտության բոլոր կողմերին՝ զերծ մնալ ուժի եւ ուժի սպառնալիքի կիրառումից, ինչը կարող է վտանգել կարգավորման գործընթացը, շարունակել բանակցությունները Մինսկի խմբի համանախագահների առաջարկությունների հիման վրա, որոնք միասնական ամբողջություն են եւ ներառում են ուժի եւ ուժի սպառնալիքի չկիրառման, տարածքային ամբողջականության եւ ժողովուրդների իրավահավասարության եւ ինքնորոշման իրավունքի սկզբունքները՝ որպես հակամարտության արդար եւ հարատեւ կարգավորման հիմք։
–Ունեցե՞լ եք, արդյոք, առանձնահատուկ հարաբերություններ Ֆրանկոֆոնիայի որեւէ գործչի հետ։
–Անկասկած։ Զարմանալի չի լինի, եթե նշեմ նախագահ Աբդու Դիուֆին՝ մի նշանավոր անձնավորություն, ով մեծապես նպաստել է ֆրանկոֆոնիայի տարածմանը։
Ավելի քան տասը տարի նա արժանապատվորեն ղեկավարեց կազմակերպությունը։ Նա առաջնորդող դեր կատարեց Ֆրանկոֆոնիային Հայաստանի անդամակցության ողջ գործընթացի ժամանակ։ Այս համատեքստում ես նրան ավելի լավ ճանաչեցի եւ գնահատեցի նրա մարդկային որակները։
Հիշում ենք 2010թ. ապրիլին կայացած նրա պաշտոնական այցը Երեւան։ Զգացված էինք այն հետաքրքրությամբ, որ նա դրսեւորում էր հայ ժողովրդի, մեր մշակույթի եւ պատմության նկատմամբ։
Ես հավասարապես կցանկանայի նշել իմ անձնական մտերմությունը Ֆրանկոֆոնիայի առաջին գլխավոր քարտուղար պրն Բուտրոս Ղալիի հետ, ում հետ անձամբ ծանոթ եմ դեռ 1990—ական թվականներից։
–Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք միջազգային բեմահարթակում ֆրանկոֆոնիայի դերի առավել բարձրացման առումով։
–Ֆրանկոֆոնիայի շարունակական ընդլայնումը տարբեր մայրցամաքներ ներկայացնող երկրների հաշվին՝ վկայում է ողջ աշխարհում նրա գրավչության մասին։
Ֆրանկոֆոնիայի միջազգային կազմակերպությունը ազդեցիկ դեր ունի միջազգային հարաբերություններում խաղաղության ու ժողովրդավարության հաստատման եւ մարդու իրավունքների պաշտպանության գործում։ Վստահ ենք, որ նրա ազդեցությունը առավել կմեծանա։ Հենց նման հավակնությամբ է, որ անդամ երկրները տեսնում են կազմակերպության ապագան։ hhpress.am