«ՀՀ»-ի հարցազրույցը քաղաքագետ, պրոֆեսոր Ալեքսանդր Մանասյանի հետ։
–Ի՞նչ քայլեր են անհրաժեշտ իրավական փաստերի նպատակային օգտագործման համար։ Ի՞նչ չի արվել այս առումով։
–Իրավական բնույթի այս փաստերի մեծ մասը դուրս է շրջանառությունից, տեղեկատվական պայքարի մեր ճակատից։ Բայց Մինսկի խմբում, այնուամենայնիվ, գիտեն, որ հետխորհրդային ժամանակահատվածում ԼՂՀ—ն մի այլ կարգավիճակ է ձեռք բերել, քան մինչ այդ եղել է։ Խորհրդային Միության տրոհումից հետո ԼՂՀ—ն Անդրկովկասում եւ տարածաշրջանում ձեռք է բերել ինքնուրույն արժեք, որովհետեւ խոշոր տերություններից ամեն մեկը գիտի, որ այստեղ Ադրբեջանը վերահսկողություն չունի, եւ այն կարելի է օգտագործել որպես տարածաշրջանի կառավարման գործոն։ Արցախը գլոբալ քաղաքական գործոն է։ Մենք հաճախ չենք գիտակցում եւ չենք օգտագործում այն։ Մինսկի խմբի համանախագահները գիտեն Արցախն Ադրբեջանին ուղղակի այդպես վերցնել–տալու որոշման հակաիրավական բնույթը եւ շահագրգռված էլ չեն հարցի շուտ կարգավորմամբ։ Մյուս կողմից՝ կա բարոյական—իրավական խնդիր։ Բռնության դեպքեր են եղել Ղարաբաղի նկատմամբ։ Օրինակ՝ 1918 թ. Անգլիան բռնությամբ Արցախին ստիպում էր, որ ենթարկվի Ադրբեջանին։ Խորհրդային Միությունը գրեթե նույն բանն է ասել, եւ ամբողջովին Ադրբեջանին է տրվել Լեռնային Ղարաբաղը։ Ամեն անգամ լեգիտիմ ձեւով կայացած մի երկրամասը քանի՞ անգամ կարող է ինքնորոշվել, եւ քանի՞ անգամ կարելի է բռնություն գործադրել նրա ազատ արտահայտած կամքի նկատմամբ։ Միջնորդներն այդ բանը գիտեն եւ դրա համար էլ հաճախ այնպիսի որոշումներ են կայացնում, որ մեկ դեպքում Արցախը չի համաձայնում, մյուս դեպքում՝ Ադրբեջանը։
–Հակամարտության լուծման ո՞ր նախագծերն են հատկապես արժանի հիշատակման։ Դրանցով ի՞նչ նոր մոտեցումներ էին առաջարկվում։
–Մ ... Կարդալ շարունակությունը »