Մենք արդեն փակել ենք Հայոց ցեղասպանության ճանաչման թեման։ Հայոց ցեղասպանության փաստը հստակ է ու հայտնի ամբողջ աշխարհին։ 
Այժմ մեր խնդիրն այլ է։ «Ուրախալի է, որ այժմ մեր պայքարն ամբողջապես պատկերացնում ենք պահանջատիրության տեսանկյունից։ Պահանջատիրություն ասելով՝ հասկանում ենք Հայոց ցեղասպանության հետեւանքների վերացման անհրաժեշտություն, եթե բաց տեքստով ասենք, ապա նկատի ունենք հողային եւ նյութական հատուցման խնդիրը։ Մեր աշխատությունները կառուցել ենք այդ ոգով։ Ուսումնասիրություններում կանգ ենք առել այնպիսի մի հանգամանքի վրա, որը հայրենազրկումն է»,–ասել է ՀՀ ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի տնօրեն Աշոտ Մելքոնյանը։ Ըստ նրա՝ պարտավոր ենք ցույց տալ, որ հայերի հետ ոչ միայն տեղի է ունեցել ցեղասպանություն, այսինքն՝ էթնիկ հողի վրա սպանություն, այլեւ հայրենազրկում, որը ցեղասպանության հետ մեկտեղ մարդկության դեմ ուղղված հանցագործություն է։ Նա ընդգծել է, որ ազգին ֆիզիկապես բնաջնջելուց բացի, երբ նրան զրկում ես հայրենիքից, ապա ցեղասպանության գործընթացը շարունակվում է, որովհետեւ անհայրենիք ժողովուրդն ի վերջո դատապարտված է ամբողջովին բնաջնջման։
ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի Հայկական հարցի եւ Հայոց ցեղասպանության պատմության բաժնի վարիչ Արմեն Մարուքյանը նշել է, որ Հայոց ցեղասպանության հետեւանքներ ասվածը բաժանվում է մի քանի խմբի՝ հայրենազրկում, մշակութային ժառանգության հսկայական կորուստ, մարդկային կորուստներ, հոգեբանական հետեւանքներ. «Մեր աշխատանքների մեջ անդրադարձ է կատարվել այդ խնդիրներին, վեր են հանվել պատմաիրավական հիմքերն ու հայկական կողմի գործելու հնարավորությունները։ Ներկայացվել են այն փաստական հանգամանքերը, միջազգային իրավունքի այն նորմերը, որոնց համադրությամբ պետք է փորձենք քայլեր կատարել։ Մասնավորապես, ՀՀ նախագահի դրամաշնորհով հրատարակվել է «Հայոց ցեղասպանության գործով միջազգային դատարան դիմելու հիմքերն ու հնարավորությունները» գիրքը։ Այստեղ մատնանշում ենք, թե ապագայում ներկայացվող հայտում ինչ փաստարկներ, ինչ իրավական նորմեր պետք է լինեն, եւ ինչպիսի նախադեպեր կան, այդ թվում ՄԱԿ—ի միջազգային դատարանում տեղի ունեցած գործերի հետ կապված»։
Բերելով Փերինչեքի օրինակը՝ նա ընդգծել է, որ միջազգային դատարանները ոչ միշտ են օբյեկտիվ. «Դրա համար կատարեցինք աշխատանք, ուսումնասիրեցինք քաղաքական այն ֆոնի նախապատրաստումը, որով ապահովվելու է դատարանի անկողմնակալ գործունեությունը։ Հիմնական դրույթը, որը փորձել ենք զարգացնել, այն է, որ Հայաստանի արտաքին քաղաքական գերատեսչությունը, մեր լոբբիստական կառույցները պետք է կարողանան համաշխարհային քաղաքականության ուժային կենտրոններում ստեղծել որոշակի նախատրամադրվածություն, որ նրանք գոնե չխանգարեն, երբ Հայաստանը պատրաստ լինի հայցով դիմելու միջազգային դատարան։ Թույլ տալ, որ դատարանն ինքնուրույն կայացնի այդ որոշումը։ Քանի դեռ մենք այդ նախատրամադրվածությունը չենք ձեւավորել, շատ վտանգավոր է դիմել միջազգային դատարան»։