Ստեղծված չափազանց բարդ ու լարված ռազմաքաղաքական նոր իրադրության պայմաններում անդրկովկասյան խաղաղարար պատվիրակությունն առաջին անգամ իր ընդհանուր նիստում բարձրացրեց՝ «ավելի լավ է շատ արագ ընդունել Բրեստ—Լիտովսկի հաշտության դաշնագիրը»։ Պատվիրակության անդամները, բացառությամբ թաթարների, երկյուղում էին, որ թուրքական զորքերն առաջ են շարժվում եւ վիճելի ողջ տարածքները կգրավեն պատերազմի իրավունքով եւ հաշվի չեն առնի Բրեստ—Լիտովսկի հաշտության դաշնագիրը։ Ա. Չխենկելին ակտիվորեն շարունակում էր ուղիներ որոնել դիվանագիտական բանակցությունների միջոցով կանխելու Բաթումից ութ կիլոմետր հեռու գտնվող թուրքական զորքերի ռազմական գործողությունները։
Մոտենում էր Թիֆլիսից թուրքական վերջնագրին պատասխանելու վերջին ժամկետը (մարտի 26—ին (ապրիլի 8), որով վերջնականապես որոշվելու էր «պատերազմի կամ խաղաղության» հարցը։ Այդ առնչությամբ Ալ. Խատիսյանը գրում է. «Ընդհանրապես տրամադրությունը շատ ծանր էր ու մռայլ. զգացվում էր, որ մենք միասնական չենք եւ թույլ ենք, որ բանակը չի կարող մեզ սատարել, եւ դրա համար էլ մենք կարծես հանձնվում ենք «հաղթողների ողորմածությանը»։
Այս չափազանց ծանր ու աննպաստ պայմաններում անդրկովկասյան խաղաղարար պատվիրակությունը կանգնած էր երկընտրանքի առաջ. կա՛մ ընդունել Թուրքիայի վերջնագիրը, կա՛մ խզել դիվանագիտական բանակցությունները եւ վերադառնալ Թիֆլիս։ Ընդհանուր նիստերում երկար ու բուռն քննարկումների եւ վիճաբանությունների արդյունքում խաղաղարար պատվիրակությունը որոշեց ընդունել Բրեստ—Լիտովսկի հաշտության դաշնագիրը, եւ մարտի 26—ին (ապրիլի 8) Ա. Չխենկելին հեռագրեց Թիֆլիս՝ Անդրկովկասյան սեյմին եւ կառավարությանը. «Արդահանը վերցված է, Կարսի ճակատագիրը կլուծվի մոտ օրերս, Բաթումի երկաթուղագիծը հավ ... Կարդալ շարունակությունը »