Որքան աշխարհում մեծանում է այն երկրների, տարածքային միավորների, կառույցների թիվը, որոնք ճանաչում, դատապարտում են Հայոց ցեղասպանությունը կամ քրեականացնում դրա ժխտումը, այնքան ավելանում են Թուրքիայի ջղաձգման նոպաները, այնքան նրա ղեկավարն ավելի դժվարությամբ է տիրապետում իրեն։ Այն, որ Հայոց ցեղասպանության 100—րդ տարելիցն իր հետ բերելու է ցեղասպանության փաստի նոր ճանաչում, ակնկալելի է, այնպես, ինչպես թուրքական սադրանքներն ու ժխտողականության հիստերիկան։
Դեռ տարիներ առաջ Հայաստանի Հանրապետությունը Թուրքիային քաղաքակիրթ ապաշխարանքի հնարավորություն էր տվել. երբ 2009թ. Ցյուրիխում ստորագրվեցին հայ—թուրքական արձանագրությունները, դրանք շրջադարձային էին դիվանագիտական կապեր չունեցող երկու երկրների հարաբերությունների կարգավորման առումով, ավելի ճիշտ՝ կարող էին լինել, եթե թուրքական իշխանությունները բավականաչափ խոհեմություն եւ խիզախություն ունենային։ Անշուշտ, դրանք լուրջ փորձություն էին եւ Հայաստանի, եւ Թուրքիայի իշխանությունների ու նախագահների համար։ Սակայն եթե ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը պատվով անցավ այդ փորձության միջով, ապա եւ Աբդուլլահ Գյուլը, եւ նրան հաջորդած Ռեջեփ Էրդողանն այդպես էլ չկարողացան իրենց դրսեւորել որպես խոհեմ ու համամարդկային արժեքներով առաջնորդվող ղեկավարներ եւ իրենց գործողություններով եւս մեկ անգամ միջազգային հանրությանն ապացուցեցին, որ այդպես էլ ի վիճակի չեն հաղթահարել մարդկության դեմ մեծագույն հանցագործություն՝ ցեղասպանություն իրականացրած երկրի իմիջը, ապաշխարել, ճանաչել ու դատապա
...
Կարդալ շարունակությունը »